Ἐάν τό Σκοπιανό ζήτημα εἶχε ἀντιμετωπισθεῖ ἀπό τή διεθνῆ κοινωνία μέ τούς κανόνες τῆς ὀρθῆς λογικῆς, ἡ λύση τοῦ ὀνόματος θά εἶχε βρεθεῖ ἀμέσως μετά τήν κατάρρευση τῶν τιτοϊκῶν κατασκευῶν.
Στό μάθημα τῆς Λογικῆς, πού διδαχθήκαμε οἱ παλαιότεροι, μάθαμε ὅτι ὑπάρχουν ἔννοιες ΟΛΟΥ καί ΜΕΡΟΥΣ.
Ἡ Ἑλλάς, ὡς κράτος, εἶναι ἔννοια ὅλου πού ἐμπεριέχει καί τήν Μακεδονία ἀλλά ὡς ἔννοια μέρους.
Ἐπί Γιουγκοσλαβίας, τό νῦν κράτος τῶν Σκοπίων ἦταν ἔννοια μέρους πού δέν τό νιώθαμε –καί πολύ κακῶς– σάν κάτι ἔντονα ἐνοχλητικό.
Μετά τή διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας, ἡ σκοπιανή κατασκευή, ὡς ἀνεξάρτητο κράτος, ἔκανε τό ὄνομα Μακεδονία ἔννοια ὅλου ἀλλά γιά τόν ἑαυτό της.
Ἔτσι, μονοπώλησε τό ὄνομα Μακεδονία, κάτι πού κάνει τή δική μας Μακεδονία στά μάτια τῆς διεθνοῦς γνώμης νά φαίνεται σάν μιά ἑλληνική κατάκτηση καί ὄχι ὡς ἑλληνικό ἔδαφος. Διότι, ἐφόσον τά Σκόπια θά ἔχουν τό μονοπώλιο τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἠθικά θά φαίνονται σάν κληρονόμοι ὅλης τῆς Μακεδονίας, δηλαδή ὅλης σχεδόν τῆς Βορείου Ἑλλάδος.
Τό ὄνομα ἀπό μόνο του ἐγκρύπτει τόν ἀλυτρωτισμό.
Συνεπῶς, ἄς ἀφήσουμε τίς ἀερολογίες, ὅτι θά δεσμευθοῦν πώς δέν θά ἔχουν ἀλυτρωτικές τάσεις.
Ἀλλά ἄς ποῦμε ὅτι ἔχουν.
Αὐτό μᾶς φοβίζει; Εἶναι ἐντροπή γιά τή χώρα μας νά μᾶς τρομάζει μιά τέτοια ἀπειλή ἀπό ἕνα ἑτοιμόρροπο μόρφωμα 2,5 ἑκατομμυρίων κατοίκων.
Ἄν οἱ Σκοπιανοί ἐκδηλώσουν ἀλυτρωτικές τάσεις, τότε μπορεῖ νά ἐκδηλώσουμε κι ἐμεῖς.
Τό Μοναστήρι ἦταν μέχρι τό 1912 τό ἑλληνικό Παρίσι τῆς Βαλκανικῆς.
Κάποιοι δικοί μας μέ βολική συνείδηση διατυπώνουν τή θεωρία περί «καινούργιου ἔθνους».
Καί ἀπορῶ: γιατί αὐτή ἡ θεωρία δέν προεκτείνεται μέχρι τή δημιουργία ἑνός καινούργιου ὀνόματος;
Γιατί αὐτοί οἱ τάχα νεοφανεῖς γείτονες θέλουν νά μονοπωλοῦν τό πανάρχαιο ὄνομα τῆς Μακεδονίας, πού πάντα θά τούς φέρνει σέ ἀντιπαράθεση –πιθανῶς καί σέ σύγκρουση– μέ τούς Ἕλληνες καί αὔριο μέ τούς Βουλγάρους;
Μέ τούς Ἀλβανούς βρίσκονται ἤδη σέ ρήξη.
—-Καί μιά ἀκόμη ἀπορία:
ἀφοῦ ἡ ἀλβανική γλῶσσα ἀναγνωρίστηκε πρόσφατα σάν ἰσότιμη τῆς σλαβικῆς, πού βαφτίστηκε ἀπό αὐτούς σάν μακεδονική, μήπως καί οἱ Ἀλβανοί τοῦ κρατιδίου θά συγκαταλεχθοῦν στούς Μακεδόνες; Καί μιά ἐπιπρόσθετη ἀπορία: ὅταν οἱ Σκοπιανοί μιλοῦν μέ τούς Σέρβους καί τούς λοιπούς Σλάβους, μιλοῦν μακεδονικά; Ἄν ναί, τότε ὅλοι οἱ Σλάβοι –ἄρα καί ὁ Πούτιν– εἶναι… Μακεδόνες;
Ὅλα αὐτά τά παράλογα, τά παρά τήν ἱστορία, τήν πληθυσμιακή σύνθεση καί τή νεώτερη γεωγραφική δομή, χάρη στήν εὐφυῆ ὄντως σκοπιανή προπαγάνδα καί τήν ὑπναλέα δική μας πολιτική, θεωρήθηκαν ἀπό τή διεθνῆ κοινότητα λογικά.
Καί ἔτσι, οἱ Σκοπιανοί ἰδιοποιήθηκαν de facto καί de jure τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας, μέ ἐκείνη τήν ἐνδιάμεση συμφωνία μέ τήν δῆθεν προσωρινή ὀνομασία.
Δέν μπορῶ νά εἶμαι ἱκανοποιημένος ἀπό τή δική μας διπλωματία.
Θυμᾶμαι τό «κάζο» μιᾶς ἐρίτιμης κυρίας πού ἦταν πρόξενος ἤ πρέσβυς στά Σκόπια, πού, γιά νά γίνει πιό φιλική, ἔγινε σκοπιανικώτερη τῶν Σκοπιανῶν.
Δέν λείπουν ἀκόμη κάποιες ἄτσαλες ἐνέργειες.
Ἄν ὄντως ὁ κ. ὑπουργός τῶν ἐξωτερικῶν ἐκφράστηκε μέ ἕνα τόσο βαρύ τρόπο κατά τοῦ ἀρχιεπισκόπου, μποροῦμε νά καταλάβουμε τό γιατί τά κάναμε μούσκεμα στόν διπλωματικό μας τομέα.
Ἄν ὁ ἐπί κεφαλῆς τῆς ἑλληνικῆς διπλωματίας ἐκφράζεται ὅπως ἐκφράστηκε κατά τοῦ Ἱερωνύμου, τότε «κλαύσατε πικρῶς, διότι ἔρχεται ὁ νεκρός», ὅπως ἔλεγε καί ὁ Μπόστ.
Καί ἔρχομαι στόν εὐφυέστατο κυβερνητικό ἐκπρόσωπο πού, ἔχοντας σπουδάσει τήν τεχνική τῆς ταμπέλλας, ἔσπευσε νά δώσει στό συλλαλητήριο τῆς Θεσσαλονίκης ἀκροδεξιά ἀπόχρωση. Ὥστε, λοιπόν, εἶναι ἀκροδεξιοί οἱ χιλιάδες πολῖτες πού, ὑπό δυσμενεῖς συνθῆκες (κακοκαιρία καί προβοκάτσιες), συμμετεῖχαν στό ἐκπληκτικό σέ ὄγκο συλλαλητήριο;
Καί εἶναι δημοκρατικοί οἱ οὐδέποτε συλλαμβανόμενοι λιθοβολιστές, βομβιστές καί σημαιοκάφτες; Συνέχεια ανάγνωσης «Σαράντος Ι. Καργάκος για το Σκοπιανό: «Ἀμυκλαῖοι σιγῆ ἀπώλοντο»» →
«Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για ν’ ακούσουμε το διάγγελμα του
