Advertisements
Όχι, μην οργίζεστε! Ψυχραιμία…τι θέλετε να κάναμε; Πόλεμο;..Πάνω απ’ όλα ο «Πολιτικός πολιτισμός»…
Του Θανάση Κ.
Ο ομογενής Βορειοηπειρώτης Κωνσταντίνος Κατσίφας εκτελέστηκε από τους Αλβανούς αστυνομικούς!
ΔΕΝ «σκοτώθηκε από ανταλλαγή πυροβολισμών»…
Εκτελέστηκε με σφαίρες κατευθείαν στην καρδιά από «ελεύθερους σκοπευτές» των ειδικών δυνάμεων της Αλβανικής Αστυνομίας. Κι αυτό έγινε την ώρα που παραδινόταν!
Αν αυτό το έκανε η Ελληνική Αστυνομία, την ώρα που συνελάμβανε ένα μαφιόζο ή ένα κουκουλοφόρο στην Αθήνα, ο ελληνικός Τύπος και η «προοδευτική» (υπο)κουλτούρα θα ξεσήκωναν τον κόσμο να κάψει την Αθήνα!
Αλλά τώρα που οι Αλβανοί αστυνομικοί εκτέλεσαν Έλληνα ομογενή στη Βόρειο Ήπειρο, όχι μόνο δεν διαμαρτύρονται, αλλά περίπου τους δικαιολογούν!
Όμως, εσείς μην… οργίζεστε! Δεν είναι «πολιτικά ορθό». Δεν αρμόζει στον «Πολιτικό πολιτισμό» μας. Κρατήστε την ψυχραιμία σας…
* Μόλις σκότωσαν τον ομογενή μας, ο αλβανικός Τύπος, οι αλβανικές αρχές μέχρι και ο Αλβανός Πρωθυπουργός τον καθύβριζαν!
Πριν ακόμα κρυώσει το σώμα του: Τον έβγαλαν «ακραίο», «τρελό», «φανατικό»…
Την ίδια στιγμή, πηγές της Ελληνικής Αστυνομίας «διέρρεαν» στον Ελληνικό τύπο, ότι ο θανών, πριν χρόνια, ήταν, λέει, «μπλεγμένος με ναρκωτικά»…
Αμέσως τα Βορειοηπειρωτικά σωματεία το διέψευσαν. Όλοι τον ήξεραν εκεί. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δεν είχε καμία σχέση με ναρκωτικά…
Ύστερα αποκαλύφθηκε ότι είχε αθωωθεί πανηγυρικά!
Κι όμως πηγές της Ελληνικής Αστυνομίας έσπευσαν να αμαυρώσουν την μνήμη του με μια ψευδή κατηγορία – για την οποία είχε αθωωθεί!
Και μερίδα του Ελληνικού Τύπου αναπαρήγε το ψέμα, χωρίς να φροντίσει να το διασταυρώσει. Πολύ περισσότερο, χωρίς να αποκαλύψει την αθωωτική απόφαση εκείνης της δίκης.
Τον άνθρωπο τον σκότωσαν δύο φορές εκείνο το βράδυ: Μια οι Αλβανοί «ειδικοί σκοπευτές» με σφαίρες, και μια οι Έλληνες ρουφιάνοι (ένστολοι και μη) με fake news.
Αλλά εσείς …μην θυμώνετε, …μην εκνευρίζεστε, …μην αγανακτείτε!
Προ πάντων, κρατήστε το… «επίπεδο» του Πολιτικού μας πολιτισμού. Και την ψυχραιμία σας, βέβαια…
* Όταν πέθανε ο γνωστός Ζακ, κατά τη διάρκεια απόπειρας ληστείας στην Αθήνα, οι ιατροδικαστές αποκάλυψαν ότι τα τραύματα που έφερε δεν ήταν σοβαρά για να του προκαλέσουν θάνατο. Κι ότι βρισκόταν υπό την επήρεια ναρκωτικών που πιθανότατα ευθύνονται για την τραγική του κατάληξη.
Κι όμως, η «δικοί» μας «προοδευτικοί κρετίνοι», κατήγγειλαν ότι δήθεν «δολοφονήθηκε»: στην αρχή από τον 70χρονο καταστηματάρχη που έβλεπε να τον Ζακ να του ρημάζει το μαγαζί – κι ύστερα από την αστυνομία που προσπαθούσε να τον συλλάβει…
Όταν, αντίθετα, δολοφονήθηκε, ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, οι ίδιοι «προοδευτικοί» κρετίνοι, προσπάθησαν στην αρχή να τον απαξιώσουν κι ύστερα να δικαιολογήσουν τους δολοφόνους του!
Εσείς όμως, συγκρατηθείτε. Ψυχραιμία! Πάνω απ’ όλα ο «Πολιτικός πολιτισμός»…
* Όταν έχασε τη ζωή του ο Ζάκ, οι «φίλοι» του αποκάλυψαν πόσο «σπουδαίος» ήταν: Ομοφυλόφιλος, πρεζόνι και «οροθετικός» (έπασχε από Aids)…
Μεταξύ άλλων αποκαλύφθηκε ότι πριν μερικούς μήνες είχε λάβει μέρος σε μια αυτοσχέδια «θεατρική παράσταση» στην οποία ο ίδιος φώναζε πάνω από τη σκηνή:
–Πού ανήκει η Μακεδονία; Κι απαντούσε μόνος του: Στ’ αρχίδια μας!
Ήταν η εποχή που 1,5 εκατομμύριο Έλληνες κατέβηκαν στους δρόμους να βροντοφωνάξουν -και να θυμίσουν- ότι «η Μακεδονία είναι Ελληνική»!
Την ίδια ακριβώς εποχή, όπως αποκαλύπτεται σήμερα, ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, συμμετείχε στα συλλαλητήρια για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας κρατώντας (μαζί με πολλούς άλλους) μια τεράστια Ελληνική σημαία!
Την οποία είχε αγοράσει ο ίδιος, πληρώνοντας περίπου ένα μισθό του, από τις οικονομίες του.
–Ο πρώτος έγραφε τη Μακεδονία στα… μεζέα του!
–Ο δεύτερος πλήρωνε από την τσέπη του για να κουβαλάει την Ελληνική σημαία!
–Τον πρώτο ο Πρωθυπουργός τον τίμησε με ειδική επιστολή προς τη μητέρα του, δηλώνοντας ότι «δεν θα τον ξεχάσουμε»…
–Τον δεύτερο ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησής του σπεύδει να τον απαξιώσει.
Όχι, μην οργίζεστε! Ψυχραιμία… Continue reading «Όχι, μην οργίζεστε! Ψυχραιμία…τι θέλετε να κάναμε; Πόλεμο;..Πάνω απ’ όλα ο «Πολιτικός πολιτισμός»…»
How it All Works
I told my son, “You will marry the girl I choose.”
He said, “NO!”
I told him, “She is Bill Gates’ daughter.”
He said, “OK.”
I called Bill Gates and said, “I want your daughter to marry my son.”
Bill Gates said, “NO.”
I told Bill Gates, ”My son is the CEO of World Bank.”
Bill Gates said, “OK.”
I called the President of World Bank and asked him to make my son the CEO.
He said, “NO.”
I told him, “My son is Bill Gates’ son-in-law.”
He said, “OK.”
And thus began the practice of hiring dumb asses to work in influential positions of government. The practice is unbroken to this day.
«Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»
Μικρό ἀφιέρωμα στόν μεγάλο ποιητή μας Ὀδυσσέα Ἐλύτη
«Όποιος ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας, ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τον ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν!»
Ἡ δημιουργία του βίντεο καί συγκεκριμένα ή ἔνταξη των στίχων μέ την πολυτονική γραφή τους ,καθυστέρησε τον χρόνο ἀνάρτησης του παρόντος ἄρθρου , σκόπευα νά γίνει το μικρό αὐτό ἀφιέρωμα την 2 Νοεμβρίου γιά νά συμπέσει μέ την ἡμέρα πού εἶχε γεννηθεῖ ὁ μεγάλος ποιητής μας , ὁ Ὀδυσσέας Ελύτης.
Δεῖτε το βίντεο μέ ἕνα τραγούδι ὄχι εὐρέως γνωστό ,ἀμέσως μετά λίγα λόγια γιά την βιογραφία του Ελύτη καί στο τέλος μία καταπληκτική συνέντευξη πού ἄν καί ἔρχεται ἀπό το μακρινό 1958 σας προτρέπω καί σας παρακαλῶ νά την διαβάσετε.
Ὀδυσσέας Ελύτης (2 Νοεμβρίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996), φιλολογικό ψευδώνυμο του Ὀδυσσέα Ἀλεπουδέλλη. Κατάγεται καί ἀπό τους δυό γονεῖς του ἀπό τη Μυτιλήνη.
Ἦταν ἕνας ἀπό τους σημαντικώτερους Ἕλληνες ποιητές, μέλος της λογοτεχνικῆς γενιᾶς του ’30. Διακρίθηκε το 1960 μέ το Κρατικό Βραβεῖο Ποίησης καί το 1979 μέ το βραβεῖο Νόμπελ Λογοτεχνίας, γνωστός γιά τα ποιητικά του ἔργα Ἄξιον Ἐστί, Ἥλιος ὁ πρῶτος, Προσανατολισμοί κ.α.
Διαμόρφωσε ἕνα προσωπικό ποιητικό ἰδίωμα καί θεωρεῖται ἕνας ἀπό τους ἀνανεωτές της ἑλληνικῆς ποίησης. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν, ἐνῶ συλλογές του ἔχουν μεταφραστεῖ μέχρι σήμερα σέ πολλές ξένες γλῶσσες.
Το ἔργο του περιλάμβανε ἀκόμα μεταφράσεις ποιητικῶν καί θεατρικῶν ἔργων.
Ὑπῆρξε μέλος της Διεθνοῦς Ἕνωσης Κριτικῶν ἔργων Τέχνης καί της Εὐρωπαϊκῆς Ἑταιρείας Κριτικῆς, Ἀντιπρόσωπος στίς Rencontres Internationales της Γενεύης καί Incontro Romano della Cultura της Ρώμης.
Ακολουθεί ἡ συνέντευξη που έδωσε ο Οδυσσέας Ελύτης στον Ρένο Αποστολίδη στην Ἐφημερίδα Ἐλευθερία στις 15 Ιουνίου του 1958. Ο μοναδικός λόγος του Ελύτη παραμένει δραματικά επίκαιρος.
Ζητεῖται ἡ γνώμη σας, κύριε Ἐλύτη, ἡ ἐντελῶς ἀνεπιφύλακτη καί ἀδέσμευτη, ἐπάνω σέ ὅ,τι θεωρεῖτε ὡς τήν πιό κεφαλαιώδη κακοδαιμονία τοῦ τόπου. Ἀπό τί κυρίως πάσχουμε καί τί πρωτίστως μᾶς λείπει; Ποιά θά ὀνομάζατε «πρώτη μάστιγα» τῆς νεοελληνικῆς ζωῆς;
Ἀπό τί πάσχουμε κυρίως; Θά σᾶς τό πῶ ἀμέσως: ἀπό μιά μόνιμο, πλήρη, καί κακοήθη ἀσυμφωνία μεταξύ τοῦ πνεύματος τῆς ἑκάστοτε ἡγεσίας μας καί τοῦ «ἤθους» πού χαρακτηρίζει τόν βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ στό σύνολο του!
Ἄ! Ἀρχίσαμε!… Μόνιμος, πλήρης καί κακοήθης ἀσυμφωνία!…
Βεβαίως! Ἀλλ᾿ ἀφῆστε με νά συνεχίσω. Αὐτή ἡ ασυμφωνία δέν εἶναι μιά συγκεκριμένη κακοδαιμονία, εἶναι, ὃμως, μιά αἰτία πού ἐξηγεῖ ὃλες τίς κακοδαιμονίες, μικρές καί μεγάλες, τοῦ τόπου αὐτοῦ. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἔγινε ἡ Ἑλλάδα κράτος ἕως σήμερα, οἱ πολιτικές πράξεις, θά ἔλεγε κανένας, ὅτι σχεδιάζονται καί ἐκτελοῦνται ἐρήμην τῶν ἀντιλήψεων γιά τή ζωή, καί γενικότερα τῶν ἰδανικῶν πού εἶχε διαμορφώσει ὁ Ἑλληνισμός μέσα στήν ὑγιή κοινοτική του ὀργάνωση καί στήν παράδοση τῶν μεγάλων ἀγώνων γιά τήν άνεξαρτησία του. Ἡ φωνή τοῦ Μακρυγιάννη δέν ἔχει χάσει, οὔτε σήμερα ἀκόμη, τήν ἐπικαιρότητά της. Σημειῶστε ὅτι δέν βλέπω τό πρόβλημα ἀπό τήν ἀποκλειστική κοινωνική του πλευρά, οὔτε κάνω δημοκοπία.
Δημοκοπία ἀσφαλῶς ὄχι. Πολιτική, ὅμως, ναί. Τό ἐντοπίζετε, δηλαδή, [τό πρόβλημα] κυρίως μέσα στόν χώρο τῆς πολιτικῆς – ἤ κάνω λάθος; Στό κέντρο μάλιστα τοῦ δικοῦ της χώρου. Ἐκεῖ μᾶς πάει τό πρόβλημα πού θέσατε, τῶν σχέσεων μεταξύ λαοῦ καί ἡγεσίας.
Μά ναί. Γιατί εἶναι βασικό. Εἶναι πρῶτο… κι ἄς εἶμαι ποιητής, ἐγώ πού τό λέω, μακριά πάντα ἀπό τήν «πολιτική». Κοιτάξτε: ὁ λαός αὐτός κατά κανόνα ἐκλέγει τήν ἡγεσία του. Καί ὅμως, ὅταν αὐτή ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς ἐξουσίας –εἴτε τήν ἀριστοκρατία ἐκπροσωπεῖ εἴτε τήν ἀστική τάξη εἴτε τό προλεταριάτο–, κατά ἕναν μυστηριώδη τρόπο ἀποξενώνεται ἀπό τή βάση πού τήν ἀνέδειξε, καί ἐνεργεῖ σάν νά βρισκόταν στό Τέξας ἤ στό Οὐζμπεκιστάν! Continue reading ««Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛ᾿ ΑΠΕΤΥΧΕ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ»»
Για την Ανθρωποφάγο Τρεμπεσίνα, για τον Πατέρα μου , για την Σημαία.
Η χιονισμένη κορυφή ,αυτή που κρύβεται μέσα στα σύννεφα ,είναι η ανθρωποφάγος Τρεμπεσίνα .
Υψόμετρο 1924.Γενάρης του 41 .Χιονοθύελλα .Οι Χανιώτες του 14ου Συντάγματος της 5ης Μεραρχίας είναι στα πόδια του βουνού .Στην κορυφή οι Ιταλοί Αλπίνοι. Κάθετη η βουνοπλαγιά .Απαρτη.
«Αδύνατον» αναφωνεί ο Νικόλαος Σπένδος ,ο Συνταγματάρχης ,στην εντολή «προχωρείτε!».
Πώς να στείλεις τους στρατιώτες στη σίγουρη σφαγή;
Πώς να ανεβάσεις 1500 παγωμένους στρατιώτες ακάλυπτους ,στην κάθετη ,κρυσταλωμένη βουνοπλαγιά ,εκεί που δεν γαντζώνει μήτε σίδερο και που τη γαζώνουν τα πολυβόλα ;
Ναι είναι «Αδύνατον».
«Εγώ παιδιά θα πάω .Κι όποιος θέλει έρχεται.Αμα παγώνουμε εμείς εδώ κάτω ,αυτοί εκεί πάνω θα χουν γίνει κούτσουρα»
Τον λένε Ησίοδο.
Ησίοδο Τσίγκο.Μικρασιάτης από τα Βουρλά.Το μόνο αγόρι της οικογένειας που γλίτωσε από τους Τσέτες ,χάρη σε ένα Τούρκο γείτονα που έκρυψε αυτόν και τη μάνα του σ ένα κάρο.Και βγήκαν στα Χανιά .Εκεί μεγάλωσε.Τώρα ,έφεδρος ανθυπολοχαγός ,ελλείψει μονίμων ,διοικεί τον 11ο Λόχο.
«Λοιπόν ,εγώ πάω»
-«μα κ Ανθυπολοχαγέ ο Συνταγματάρχης δεν το ξέρει!»
«Θα του το πούμε άμα φτάσουμε»
Τον ακολουθούν σαράντα.
Ανεβαίνουν .Καρφώνουν τις ξιφολόγχες στον πάγο κι ανεβαίνουν .
Δεν τους χτυπούν τα πολυβόλα .Μα τους χτυπά πιο άγρια η θύελλα.
Τους ξυλιάζει τα πόδια και τους αχρηστεύει τα δάχτυλα.Μέχρι και το δάκρυ τους παγώνει.
Ανεβαίνουν .Από τη μέση κι απάνω κάθε 50 μέτρα χάνουν κι έναν.
Μα ανεβαίνουν .
Φτάνουν στο 1924 !
Εφτά κι ένας ο ανθυπολοχαγός οχτώ…
Τα ξυλιασμένα χέρια είναι αδύνατο να περάσουν ξιφολόγχη στα τουφέκια.
Τις κραδαίνουν σα μαχαίρια και πέφτουν στα Ιταλικά αμπριά.
Αδεια!
Ψυχή ζώσα!
Οι Ιταλοί φοβήθηκαν τον παγωμένο θάνατο και φύγαν!
Κατέβηκαν χαμηλά να σωθούν μέχρι να κοπάσει ο δαίμονας.
Κονσέρβες ,τσιγάρα , σοκολάτες όλα στη θέση τους .Τακτοποιημένα .
Το ίδιο τα βαριά πολυβόλα και δυό –τρείς μικροί όλμοι.
«Γυρίστε τα από την άλλη!» φωνάζει ο Ησίοδος.
«Θα ρθούνε το πρωί!»
Και έρχονται το πρωί που χει πάψει η θύελλα .Τραγουδώντας να ξαναπιάσουνε τα αμπριά τους…
Και τους θερίζουνε τα δικά τους πολυβόλα!
Οσοι ζούνε το βάζουνε τα πόδια ,να ειδοποιήσουν πως την κορφή την πιάσανε οι Ελληνες!
Μα το ίδιο κάνει κι ο Τσίγκος .Φωνάζει στον γκρεμό ,όσοι από τους δικούς του δεν είναι παγωμένοι ,να μην ανέβουν .Να γυρίσουν στο Σύνταγμα .Να πουν πως θέλουμε ενισχύσεις στην κορυφή!
Στο μεταξύ φαίνονται οι Ιταλοί στη βορεινή ρίζα .Δυό ολόκληρα Συντάγματα Αλπινιστών ανεβαίνουν να ξαναπάρουν το βουνό .
Μα είναι αργά!Ο Παπαστεργίου ,ο Μέραρχος, έχει προλάβει να τους ανεβάσει όλους στο βουνο!Ολόκληρη τη Μεραρχία Κρήτης!
Αριστερά οι Ρεθυμνιώτες του 44ου .Στο Κέντρο οι Χανιώτες του 14ου και δεξιά οι Καστρινοί κι οι Λασιθιώτες του 43ου.
Οι Ιταλοί δεν είναι δειλοί .Ορμούν .Πιάνονται χέρι με χέρι οι Κρητικοί με τους Τυρολέζους και τα παιδιά από τα Απένινα.
Γλυστρούν και πέφτουν αγκαλιασμένοι στις παγωμένες χαράδρες και στις τρύπες του βουνού.
Κοντά δυο μέρες σκοτώνονται ,ώσπου το πράμα γίνεται ξεκάθαρο
Οι Κρητικοί πήραν την Τρεμπεσίνα!*
Φίλες καί φίλοι ,
παρακολούθησα σήμερα την παρέλαση στήν Ρόδο,δέν θά ἀναφερθῶ σ’αὐτήν ἀλλά δέν σας κρύβω ὅτι το μεσημέρι ἐπιστρέφοντας στο σπίτι μου ἤμουν στεναχωρημένος ἀπό την ἀπουσία ἀναρτημένων σημαιῶν … γιατί ἄραγε ;δέν ἔχουν τα νοικοκυριά καί τα καταστήματα – οἱ πολῖτες σημαία ;
ἤ ἔχουν καί ντρέπονται ἤ φοβοῦνται νά την ἀναρτήσουν ;
Μήπως φταίει τό μνημόνιο καί ἡ οἰκονομική κατάσταση ;
Ἀλλά ἡ Σημαία δέν ἔχει κόστος ! καί αὐτή δέν φταίει !
Φίλες καί φίλοι,
ὅπως εἴδατε πρόταξα την ἀνάρτηση πού διάβασα σήμερα στο fb του Γεωργίου Παπαδάκη καί αὐτό ἐπειδή ὁ πατέρας μου …. «Λοχίας Γεωργόπουλος Γεώργιος του Νικολάου ,κλάσεως 1938 »……«ἔλαβε μέρος σέ ὅλας τα μάχας του Συντάγματος ( Τρεμπεσίνα ) ἐπεδείξατε θάρρος ἀπαράμιλλον καί ἄξιον θαυμασμοῦ» , δηλαδή εἶχε ὑπηρετήσει καί αὐτός στο 14ο Σύνταγμα της 5ης Μεραρχία Κρητῶν ( ὄχι βεβαίως στο παραπάνω ἀναφερόμενο περιστατικό )
Φίλες καί φίλοι,
Ἄν σ’ αὐτές τίς δύσκολες στιγμές πού ἡ πατρίδα μας ζεῖ δέν τιμοῦμε τά σύμβολα της , τούς ἀγῶνες της καί αὐτούς πού πέσανε γιά τήν ἐλευθερία ,τότε τί μας μένει γιά παραδειγματισμό γιά νά σηκωθοῦμε λίγο ψηλότερα καί νά ξαναγίνουμε κυρίαρχοι του ἑαυτοῦ μας πάλιν.
Φίλες καί φίλοι ,
Πιθανόν νά ἔχετε διαπιστώσει μία εὐαισθησία μου στά λεγόμενα Ἐθνικά Θέματα ,ὅπως ἐγώ τά ἐννοῶ ,κι αὐτό ἔχει τήν ἐξήγησή του στό ὅτι ἀπό μικρός εἶχα γαλουχηθεῖ μέ ἰδέες ἀγάπης , προσφορᾶς καί ὀφειλόμενου χρέους πρός τήν πατρίδα.
Γυρίζω γιά λίγο τό ρολόι τοῦ χρόνου πίσω τότε πού ἤμουν μικρός καί σάν προϋπόθεση θέτω ὅτι δέν ἀμφισβητῶ τόν πατριωτισμό κανενός οὔτε καί ἔχω τήν ἀπαίτηση ἄλλοι νά συμφωνήσουν ἤ νά λιβανίσουν τόν δικό μου τρόπο καί στάση ζωῆς , οὔτε πάλιν κατηγορῶ κάποιον ἄν δέν εὐτύχησε ὅπως ἐγώ νά ἀκούσει ἱστορίες ὅταν ἦταν παιδάκι …ἀπό πρῶτο χέρι .
Ἀπό παιδάκι λοιπόν ἄκουγα ἱστορίες ἀπό τόν ἕνα παπποῦ μου (ἀπό τόν πατέρα μου )γιά τούς βαλκανικούς πολέμους (ἦλθε ἀπό τήν Ἀμερική καί ὑπηρέτησε ),τόν ἄλλο παπποῦ (ἀπό τήν μητέρα μου )δέν τόν πρόλαβα (τόν κρέμασαν οἱ Γερμανοί στόν Ἀχλαδόκαμπο ) ἀλλά καί ἀπό τόν πατέρα μου γιά τόν ΒΠΠ καθώς καί γιά τόν μετέπειτα ἐμφύλιο – κατά τῶν κομμουνιστῶν.
Οἱ διηγήσεις αὐτές μέ τήν ὑποκειμενικότητα πού ἔχουν τά περιστατικά πού μου ἀνέφεραν βεβαίως καί δέν ἀποτελοῦν καταγεγραμμένη ἱστορία ,βεβαίως ὅμως καί δέν ὑπῆρξε προσπάθεια ἤ ἐπιθυμία ἀμφισβήτησης ἐκ μέρους μου πρός τά λεγόμενα τοῦ παπποῦ καί τοῦ πατρός μου, ἀντίθετα μάλιστα τά θεωροῦσα ἀδιαμφισβήτητα ἀληθῆ.
Ὅταν μεγάλωσα καί εἶδα ταινίες τῆς ἐποχῆς μέ σκηνές ἀπό τό μέτωπο, καί μέ τίς κακουχίες τῆς Ἀλβανίας μου ἐγεννᾶτο τό ἐρώτημα … ἄν χρειαζόταν ἀπό τήν πατρίδα ἐγώ νά πράξω κάτι ἀνάλογο …θά κατάφερνα νά γίνω ἀντάξιος τους ,ἐρώτημα πού καί τώρα λίγο πρίν τα 70 χρόνια μου συνεχίζει νά μέ ἀκολουθεῖ ,ΕΓΩ θά εἶχα τό σθένος ;
Ὁ πόλεμος τῆς Ἀλβανίας βρῆκε τόν πατέρα μου νά ὑπηρετεῖ στήν Κρήτη.
Θυμᾶμαι ἀπό τή γιαγιά μου νά μοῦ λέει ὅτι τήν πρώτη στεναχώρια τήν πῆραν καί τό σπίτι τούς βυθίστηκε στό πένθος ὅταν ἄκουσαν ( τούς τό μετέφεραν ) ὅτι τό « ράδιο »( Ἰταλικό ράδιο – ἑλληνόφωνη ἐκπομπή ,ἰταλική προπαγάνδα γιά κάμψη τοῦ ἠθικοῦ) εἶπε : μετά ἀπό βομβαρδισμό νηοπομπῆς ἡ V Μεραρχία Κρητῶν βρίσκεται στόν βυθό τῆς Θαλάσσης (ἰταλική προπαγάνδα )…. Ὁ πατέρας μου ἀλλά καί ὅλοι μέσα στά πλοῖα ἔμαθαν γιά τό ἀγγελτήριο τοῦ θανάτου τούς – προπαγάνδα τῶν ἰταλῶν καί γελοῦσαν …. Καί ἀπό τήν Θεσσαλονίκη ὅταν ἔφθασε ἔστειλε γράμμα ὅτι πάτησαν ξηρά ,ὅτι εἶναι καλά καί συνεχίζουν γιά τό μέτωπο. (δέν γνώριζε ὅτι οἱ γονεῖς τοῦ τόν εἶχαν γιά πεθαμένο ).
Ἡ μάνα μου ,μου εἶπε, ὅτι μετά ἀπό ἀρκετό καιρό ἀπό τό θάνατο τοῦ πατέρα μου, σέ ἕνα παλιό μπουφάν πού τό φοροῦσε ὁ πατέρας μου στίς ἀγροτικές ἐργασίες , βρῆκε ἕνα παλιό πορτοφόλι ,μέσα εἶχε κάτι παλιά χαρτιά …. δέν μοῦ τά εἶχε δείξει ποτέ αὐτά ὁ Πατέρας μου ,ἀκροθιγῶς βέβαια εἶχε ἀναφερθεῖ στίς διηγήσεις ὅτι ὑπῆρχαν , ὅμως δέν τά εἶχα δεῖ .
Τά ζήτησα ἀπό τή μάνα μου καί τά εἶδα ,ἦταν τό προσωπικό τοῦ ἀρχεῖο, δέν ἦταν σέ κατάσταση καλή, πολυκαιρισμένα, θαμπά ,σκονισμένα καί τσαλακωμένα .
Ἀπό αὐτό τό ἀρχεῖο θά σᾶς παρουσιάσω μόνο δυό [ τό ἕνα εἶναι τό ἀτομικό του βιβλιάριο
(αὐτό μου τό εἶχε δείξει ὅ ἴδιος ) καί τό κρατοῦσε μέχρι νά πεθάνει καί τό ἄλλο εἶναι ἕνα χειρόγραφο –ἔγγραφό μου εἶχε μιλήσει κάποτε ἀλλά δέν μοῦ τό εἶχε δείξει] καί εἶναι αὐτό πού βλέπετε παρακάτω : 
Αὐτό πού μπορῶ ἐγώ νά τοῦ πῶ, ἐκεῖ πού εἶναι στόν οὐρανό ψηλά καί μέ βλέπει , εἶναι ὅτι ὅσο ἤμουν νεότερος προσπάθησα ὅσο μπόρεσα νά μείνω καλός κ’ ἀγαθός , νά κρατηθῶ ἔξω ἀπό κυκλώματα πού θά μοῦ πρόσφεραν πρόσκαιρο ὄφελος ὅπως πολλοί ἔκαναν, εἶμαι εὐτυχής πού ἀπό ἕνα σημεῖο καί μετά βρῆκα τό θάρρος νά μή γίνω, ὅταν μέ θέλανε, συνένοχό τους στόν φόνο καί τώρα ἐδῶ , ἄπ’ αὐτό τό μετερίζι γράφοντας …. προσπαθῶ πατέρα νά κάνω ὅτι καλύτερο γιά τήν Πατρίδα πού μου παρέδωσες καί ὅτι καί ἐφέτος τήν ἔβαλα τή σημαία καί πάλι ψηλά νά … φαίνεται ,Πατέρα
Ἔτσι δέν εἶναι σύντροφοι ;
Ἐξ ἄλλου ὁ Νικολούδης μου ἔλεγε ὅτι πρίν ἀρχίσει ἡ δημοσιογραφική ἐπίθεση της Ἰταλίας ἐναντίον μας, νόμισε 
χρέος του νά ρωτήσει τον Μεταξᾶ μήπως θά ‘πρεπε νά σκεφτεῖ νά τα φτιάξει μέ τους Βουλγάρους κάνοντας μερικές παραχωρήσεις (ἔξοδο στο Αἰγαῖο). Ὁ Μεταξᾶς ἀγρίεψε: «Ὅσο εἶμαι ἐγώ πρωθυπουργός, δέν παραχωρῶ οὔτε μία σπιθαμή ἑλληνικοῦ ἐδάφους. Αὐτά νά τα κάνετε ἐσεῖς, ὅταν καθίστε σ’ αὐτή την καρέκλα.»»
(Γιῶργος Σεφέρης, Πολιτικό Ἡμερολόγιο τόμος Α’ 1935-1944 σελ. 33)
Καλό εἶναι οἱ ἀμφισβητίες νά ἀντιληφθοῦν ὅτι τήν 28 Ὀκτ. 1940 ὁ Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος ( ἄν καί γερμανοσπουδαγμένος ἀλλά μέ ἑλληνική ψυχή γαλβανισμένη ἀπό τήν συμμετοχή του στούς Πολέμους ) καί ὁ Ἑλληνικός Λαός δέν ἐναντιώθηκαν στόν φασισμό καί τήν 06 Ἀπρ 1941 στόν Ναζισμό …ἀλλά ἐναντιώθηκαν ,πολέμησαν ,τραυματίστηκαν ,σκοτώθηκαν ἀπό εἰσβολεῖς στίς χῶρες τῶν ὁποίων εἶχαν ἐπικρατήσει αὐτά τά καθεστῶτα, ὁ πόλεμος ἑπομένως δέν ἦταν οὔτε ταξικός οὔτε ἔγινε ἀπό τήν πλευρά τῶν ἑλλήνων λόγω συμπάθειας ἤ ἀντιπάθειας πρός τά καθεστῶτα αὐτά, θεωρῶ ὅτι τήν ἰδία ἀντίδραση θά ἀκολουθοῦσε ὁ τότε Κυβερνήτης καί ὁ Λαός ἄν γιά κάποιο λόγο δεχόμαστε ἐπίθεση πχ ἀπό τήν Ρωσία … ἤ θά ὑπῆρχαν ἀστερίσκοι καί ναί μέν ἀλλά ..πχ ἀπό μέρος τοῦ Λαοῦ … βλέπετε δέν μιλάω γιά παροτρύνσεις ἤ ἐπιστολές κλπ καλό εἶναι νά τά ξεχάσουμε καί νά ἑνωθοῦμε, λήθη ναί διαστρέβλωση ὅμως ὄχι καί μή ξεχνᾶτε ὅτι εὐτυχῶς πού νικηθήκατε σύντροφοι καί ὅτι ἡ ἱστορία γράφετε ἀπό τούς νικητές ..καί μὲ τὴν παροῦσα ἀνάρτηση γνωστοποιῶ τήν ἄποψή μου ὅτι ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ὑπῆρξε ἡγέτης ἀξεπέραστος μέχρι τώρα στήν νεώτερη ἱστορία τῆς Ἑλλάδος.
Ἤτανε, εἶναι καί θά εἶναι ὁ μοναδικός πολιτικός πού δέν συμβιβάστηκε ποτέ. Δέν ἄλλαξε τίς σκέψεις του, τα πιστεύω του. Δέν προσαρμόστηκε στίς ἀνάγκες τῆς στιγμῆς ὥστε νά διευκολύνει την πολιτική του καρριέρα. Πόσοι καί ποιοί πολιτικοί της σημερινῆς Ἑλλάδας ἔχουν αὐτό το προνόμιο; Κανένας!
Ο χρόνος και το πέρασμά του είναι η δοκιμασία που ο κάθε πολιτικός θα ὑποχρεωθεῖ νά πέραση ὥστε νά μετρηθεῖ το βάθος των ἀχναριῶν του στήν ἱστορία της Ἑλλάδας… Ποιός θυμᾶται τον Πάγκαλο, τον Σοφούλη καί τόσους ἄλλους ἀπό δαύτους; Ἀναρωτήθηκε κανείς πόσα ἑκατομμύρια ἔχουν ἐπενδυθεῖ (βιβλία, ἄρθρα, συμπόσια κλπ) ὥστε νά κρατιέται φρέσκια ἡ μνήμη μερικῶν ἄλλων γιά νά μή μποῦν στήν ἀνυπαρξία του χρονοντούλαπου της ἱστορίας, στήν λήθη καί την ἀπαξίωση.
Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς περνάει την δοκιμασία αὐτή μέ ἄριστα. Σήμερα 82 χρόνια ἀπό την 4η Αὐγούστου 1936 καί 77 χρόνια ἀπό τον θάνατό του ἀφθονοῦν οἱ βιογραφίες του, οἱ περισσότερες συκοφαντικές, ὑβριστικές καί ἀνόητες γραμμένες ἀπό πανεπιστημιακούς, ξυλόσοφους λογᾶδες δημόσιους ὑπαλλήλους πού ἀγωνίζονται γιά το ψωμάκι τους ἤ το κρουασσάν ἐλπίζοντας γιά καμμιά θεσούλα ἐπισκέπτη καθηγητή στήν Ἑσπερία, καί μπουκώνουν το ἀπύλωτο στόμα τους μέ το βιός της Ἑλλάδας καί τίς ἐπιδοτήσεις του State Department καί του Soros. Continue reading «Ἔτσι δέν εἶναι σύντροφοι ;»
Η λύση δεν μπορεί να έρθει από τους Πολιτικούς . Θα έρθει από τους απλούς ανθρώπους. Από αυτούς που δεν θέλουν την εξουσία.
Λοιπόν, είμαι εδώ να σας μιλήσω για τη Δημοκρατία.
Την πραγματική.
Αυτή που δεν υπάρχει πουθενά!
Αυτή που νομίζω πως θα μας έλυνε τα προβλήματα…
Είμαι εκπαιδευτικός στη Μασσαλία και το 2005 ξεκίνησε η ύπαρξή μου. Ξύπνησα πολιτικά λόγω μιας δημόσιας συζήτησης στην Γαλλία για το επονομαζόμενο Ευρωπαϊκό σύνταγμα.
Όταν το διάβασα εκνευρίστηκα, το βρήκα επικίνδυνο. Έγραψα μια απάντηση 10 σελίδων, με άλλες τόσες σελίδες σημειώσεων και τη δημοσίευσα στην ιστοσελίδα μου. Το έστειλα στις επαφές μου σαν να έριχνα ένα μήνυμα σε μπουκάλι στη θάλασσα.
Τότε έγινε κάτι που άλλαξε τη ζωή μου.
Οι άνθρωποι το αγκάλιασαν σαν να ήταν κάτι που τους έλλειπε. Για μήνες περνούσα τις νύχτες μου προσπαθώντας να απαντήσω στα μηνύματα του κόσμου. Ειδικά σε αυτούς που με απέρριπταν. Προσπαθώντας να τους δείξω ότι έκαναν λάθος. Σιγά, σιγά ασχολήθηκαν με το θέμα οι εφημερίδες, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο. Έφτασαν μέχρι την πόρτα μου. Ο μετρητής της σελίδας μου γύριζε σαν ανεμιστήρας, 40.000 επισκέψεις την ημέρα! 12.000 e-mail σε 2 μήνες.
Τώρα συνειδητοποιώ πως αυτό που με άλλαξε ήταν το πως με έβλεπαν όλοι αυτοί. Μου έδωσαν απίστευτη δύναμη. Πρώτον δεν έπρεπε να απογοητεύσω όσους με έβλεπαν θετικά. Και ήταν και αυτοί που δεν με γούσταραν καθόλου. Επιφυλακτικοί, με φώναζαν απατεώνα, αλήτη, άνομο.
Ήθελα να τους διαψεύσω.
Όλες αυτές οι διαφορετικές ματιές μου έδωσαν απίστευτη ενέργεια. Που με ωθεί ακόμη και σήμερα. Ανακάλυψα ότι αυτή η ώθηση δεν είναι κάτι καινούριο οι Αθηναίοι την ονόμαζαν “αιδώ.”
Να μια ιδέα πολύ ενδιαφέρουσα και βασική: Για τους Αθηναίους ο απλός πολίτης ήταν εκείνος που νοιαζόταν για τη γνώμη των άλλων. Αυτό τον οδηγούσε στην αρετή. Όταν στα μάτια των άλλων έβλεπε την επιβράβευση, αυτό τον ενθάρρυνε να είναι ενάρετος. Και όταν έβλεπε την αποδοκιμασία, αυτό τον ενθάρρυνε να επιστρέψει στο δρόμο της αρετής.
Και πιστέψτε με, δουλεύει. Άνθρωποι με αιδώ είναι πιο ηθικοί. Αντίθετα οι υπόλοιποι είναι πολύ επικίνδυνοι.
Ε, δεν χρειάζεται να τους θανατώσουμε αλλά θα μπορούσαμε να μην δίνουμε ευθύνες στους επικίνδυνους. Continue reading «Η λύση δεν μπορεί να έρθει από τους Πολιτικούς . Θα έρθει από τους απλούς ανθρώπους. Από αυτούς που δεν θέλουν την εξουσία.»
Φάκελος Κύπρου – Οι τέσσερις πρώτοι τόμοι .
Τα επίσημα πρακτικά για τον Φάκελο της Κύπρου εκδόθηκαν από κοινού από τη Βουλή των Ελλήνων και τη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας
Σαράντα τρία χρόνια μετά την κυπριακή τραγωδία του 1974 και τριάντα περίπου χρόνια μετά τη συγκρότηση της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων το 1985, αναρτώνται τα επίσημα πρακτικά που εκδίδονται από κοινού από τη Βουλή των Ελλήνων και τη Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όπως αναφέρει η Βουλή, έχουν ήδη εκδοθεί οι πρώτοι 4 τόμοι.
Θεωρώ ιδιαιτέρου ενδιαφέροντος τον 1ο Τόμο που περιέχει τα πορίσματα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων και της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων ,για αυτό τον λόγο και μόνο αυτόν εντάσσω στην ανάρτηση.
Οι επόμενοι τόμοι είναι :
– Τα διαδικαστικά της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων (Τόμος 2)
– Πρακτικά της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων. Συνεδριάσεις: 2 Ιουλίου έως 22 Ιουλίου 1986, Φάκελοι 1 – 8 (Τόμος 3)
– Πρακτικά της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής των Ελλήνων. Συνεδριάσεις: 29 Ιουλίου έως 4 Σεπτεμβρίου 1986, Φάκελοι 9 – 12 (Τόμος 4)
Βαρέθηκα να μιλάω … κανείς δεν ακούει ,όλα και όλοι έχουν δρομολογηθεί ,κινούνται σε σχεδιασμένες πορείες.
Σήμερα το βραδάκι ,μετά ἀπό μιά ἔντονη καί συγκινησιακά φορτισμένη γιά προσωπικούς λόγους ἡμέρα , βρέθηκα μέ ἀγαπημένο μου πρόσωπο καί πίνοντας το κρασάκι μας γιά ἀποφόρτιση – ψυχανάλυση ….. συζητήσαμε και μεταξύ ἄλλων μάλιστα μου πρότεινε νά ἐπανεξετάσω την ἀπόφαση μου σχετικά μέ το Τόνοι καί Πνεύματα ,γιά τίς φίλες καί τους φίλους ἀρθρογράφους ἐκείνης της ἐποχῆς ,γιά τίς σχέσεις των ἀνθρώπων ἀλλά καί γιά την κατάσταση της Χώρας μας καί ἐκεῖ μεταξύ των ἄλλων εἶπα ὅτι μακάρι νά κάνω λάθος ,ἀλλά : Φοβᾶμαι , Ὅτι ὁ οἰκονομικός κίνδυνος, πού καί μέ δικές μας ἀνεύθυνες ἐνέργειες ἔχει ἐπιτελεσθεῖ, δέν ἔχει παρέλθει μέ ὅτι αὐτό συνεπάγεται γιά το τραπεζικό μας σύστημα ,γιά τους ἐργαζόμενους σέ αὐτό ἀλλά το κυριότερο καί γιά τίς ἀποταμιεύσεις – καταθέσεις .
Φοβᾶμαι ,ὅτι το ὑπάρχον σύστημα-μοντέλο κοινωνικῆς ἀσφάλισης -περίθαλψης- ὑγείας θά καταρρεύσει καί τελικά ἄν κάποιος δέν ἔχει χρήματα …. κι ὅταν ἀκόμα πεθαίνει θά μένει ἄθαφτος.
Φοβᾶμαι ,ὅτι καί το γραμμάτιο πού ὀφείλουμε στούς νεότερους – ὅσοι νοιώθουμε ὅτι ὀφείλουμε – δέν θά μας ἐπιτρέψουν ,δέν θά μας ἀφήσουν νά το ξεπληρώσουμε καί ὅτι θά τους παραδώσουμε ΧΩΡΟ καί ὄχι την ΧΩΡΑ πού ἐμεῖς παραλάβαμε , θά τους παραδώσουμε χώρα ἐδαφικά κουτσουρεμένη, μιά χώρα πού ἴσως – ἴσως καί δέν θά λέγεται Ἑλλάδα, σημερινές ἔννοιες ὅπως Πατρίδα ,Θρησκεία Οἰκογένεια ,Χρέος ,Σύμβολα ,Ἡγέτες ,Πρότυπα ,Ἔθνος κλπ θεωροῦνται ἀπό τους « προοδευτικούς του κώλου » ξεπερασμένες , ιδέες αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές … στο πυρ το εξώτερο .
Φοβάμαι , ότι θα τους παραδώσουμε όχι την Χώρα μας ,την Πατρίδα μας την Ελλάδα μας, αλλά ένα χώρο United Colors of Benetton για να ικανοποιηθούν οι θιασώτες της Πολυπολιτισμικότητας μέ πολῖτες ἀλοιφή σάν τα ἀσπόνδυλα της σημερινῆς Πολιτικῆς σκηνῆς ,μέ νέα πρότυπα σάν τα σημερινά κουδουνισμένα σερνικά , θηλυκά , σερνικοθήλυκα σάν τίς σημερινές φαινομηρίδες της τηλεόρασης πού προωθοῦνται ἀνάλογα μέ τα πόσα καί ποιά ταβάνια ἔχουν ἀντικρύσει .
Φοβᾶμαι ,διότι οἱ ἰθύνοντες εἶναι πολιτικά ἀρριβίστες καί αὐτό τους κάνει περισσότερο ἐπικίνδυνους…
Φοβᾶμαι , ἐν τέλει ὅτι οἱ γείτονες θά ἐπιχειρήσουν καί ἐδαφική μείωση της Ἐθνικῆς μας κυριαρχίας ,μέ ἀφορμή Κυβερνητικούς ἐρασιτεχνισμούς μας στο ἐξωτερικό -στήν σκακιέρα των διεθνῶν σχέσεων ἀλλά καί στο ἐσωτερικό μέ την ὄξυνση πού ἐπιδιώκουν ( ἤ τους τελειώνουμε ἤ μας τελειώνουν ) πού ἡ ἐσωτερική μας διχόνοια εἶναι βούτυρο στο ψωμί των ἐξωτερικῶν επιβουλέων.
Βαρέθηκα να μιλάω και να λέω φοβάμαι … κανείς δεν ακούει ,όλα και όλοι έχουν δρομολογηθεί ,κινούνται σε σχεδιασμένες πορείες.
Υ.Γ.
Μόνο η δική μου έμπνευση είναι στατική ,δεν κινείται , κάνει αιώρηση ,δεν θέλει να κινηθεί γιατί δεν αλλάζει τίποτα, γιατί δεν θα αλλάξει τίποτα, διάθεση να γράψω ἤ νά σχολιάσω περισσότερα πρός το παρόν γιά ἀλλαγές στο σύστημα δέν ὑπάρχει ,στέρεψα ,δέν ἔχω.
Ἐπιστρέφοντας πρίν ἀπό ἀρκετή ὥρα στο σπίτι μου ,σκέφτηκα νά ἀνεβάσω-συνοδεύσει την ἀνάρτηση μία καταπληκτική καί συνάμα καταθλιπτική μουσική , πού ταιριάζει ἀπόλυτα μέ το ἄρθρο , ὅλο τέτοια εἶναι τα ἀγαπημένα μου ἀκούσματα ,ἄν καί θέλω νά βλέπω ὑγιεῖς καί εὐτυχισμένους ἀνθρώπους ,νά εἶναι ὅλα αἰσιόδοξα γύρω μου καί νά χαμογελάω ὅλη μέρα ,κάθε μέρα ,ὅμως δέν μέ ἀφήνουν καί …Φοβᾶμαι
Προσπάθεια δημιουργίας Κυβέρνησης Ι. Μεταξά – Κομμουνιστών : Κανείς δεν γνωρίζει τι θα συνέβαινε αν η συγκεκριμένη συνεργασία είχε ευδοκιμήσει.
Τις ημέρες της κατάρρευσης του μετώπου στη Μικρά Ασία η κυβέρνηση των Αθηνών κατέρρεε και μάλιστα, υπήρξαν αποφάσεις που μαρτυρούν ότι σπουδή της ήταν η προστασία του βασιλιά και του θρόνου και όχι τόσο η σωτηρία του πληθυσμού των προσφύγων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο νόμος περί διαβατηρίων που απαγόρευε την αθρόα μεταφορά προσφύγων στην Ελλάδα εφόσον δεν είχαν διαβατήριο, ενώ κάλπαζε ο στρατός του Κεμάλ και στις 21 Αυγούστου 1922, η διαταγή περί γενικής αποστρατεύσεως του υπουργού Στρατιωτικών Νικόλαου Θεοτόκη.
Μόλις οκτώ ημέρες νωρίτερα είχε εκδηλωθεί η γενική επίθεση των Τούρκων και ο ελληνικός στρατός λάμβανε διαταγή αποστρατεύσεως υπό τον φόβο να φθάσουν συντεταγμένα τα στρατιωτικά τμήματα από τη Μικρασία και να ανατρέψουν την κατάσταση στην Αθήνα. Σε αυτό το περιβάλλον, άρχισαν οι ζυμώσεις για συγκρότηση υπηρεσιακής κυβέρνησης. Οι φιλομοναρχικοί στράφηκαν τότε στον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος αν και φιλοβασιλικός, είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στη νέα εκστρατεία που αποφάσισε ο βασιλιάς, γιατί θεωρούσε τη στρατιωτική επιχείρηση καταδικασμένη.
Στις 27 Αυγούστου παραιτήθηκε η κυβέρνηση Γούναρη και Στράτου και προσωρινά έγιναν προσπάθειες συγκρότησης κυβερνητικού σχήματος από τους Ν. Καλογερόπουλο και Ν. Τριανταφυλλάκο. Στις 12 Σεπτεμβρίου ο βασιλιάς Κωνσταντίνος κάλεσε τον Μεταξά στα ανάκτορα και του πρότεινε να αναλάβει τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο Σαράντης Καργάκος, στο βιβλίο του «Η Μικρασιατική Εκστρατεία (19191 – 1922). Από το έπος στην τραγωδία», ο Μεταξάς δέχθηκε υπό την προϋπόθεση να συμμετάσχουν και οι κομμουνιστές, καθώς μόνο έτσι θα μπορούσε να συγκρατηθεί το επαναστατικό κύμα που κόχλαζε στη Λέσβο και τη Χίο υπό τον Πλαστήρα και τον Στυλιανό Γονατά.
Οι Μανιάτες ποινικοί γλίτωσαν τους κομμουνιστές από την εκτέλεση στις φυλακές.
Την περίοδο εκείνη, πέντε χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση και την ανάδειξη μεγάλων προσωπικοτήτων του κομμουνισμού στην Ευρώπη, όπως Λήμπνεχτ, Κόυν και Γκράμσι, υπήρχε ανάλογη ανησυχία μήπως αναδειχθούν ηγετικές φυσιογνωμίες και στην Ελλάδα. Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν στις φυλακές Συγγρού από τις 27 Αυγούστου, όταν ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε – ίσως πρώτος – την είδηση της καταστροφής της Σμύρνης και κατακεραύνωνε τους υπαιτίους.
Η κατάσταση ήταν εκρηκτική και στις 10 Σεπτεμβρίου, δύο ημέρες πριν από τη συνάντηση Μεταξά – Κωνσταντίνου, ο στρατιωτικός διοικητής Αθηνών, Κωνσταντινόπουλος, είχε ζητήσει την εξόντωση των κομμουνιστών. Aυτό δε συνέβη, χάρη στην επιμονή του ανθυπολοχαγού Κώστα Βαλλίδη που ζήτησε γραπτή διαταγή και όχι δια τηλεφώνου, αλλά κυρίως στην ανταρσία των κρατούμενων από τη Μάνη που διατηρούσαν άριστη σχέση με τον κομμουνιστή Γ. Γεωργιάδη, ο οποίος ήταν από την Καρδαμύλη. Πέρα όμως από την εντοπιότητα και ενδεχομένως κάποια φιλοδωρήματα, η προστασία που προσέφεραν οι Μανιάτες στους κομμουνιστές είχε κι άλλη αιτία.
Ο Γεωργιάδης ήταν ο μόνος από την ελληνική αντιπροσωπία που μετείχε στο Α΄ Συνέδριο της Ά Διεθνούς (Κομμιντέρν) που δεν δέχθηκε τη ρήτρα για την αυτόνομη Μακεδονία. Πολλοί από τους Μανιάτες ποινικούς κρατούμενους ήταν Μακεδονομάχοι ή συγγενείς πεσόντων και έτσι απέτρεψαν την εκτέλεση των οκτώ κομμουνιστών: Γεωργιάδη, Κορδάτου, Σιδέρι, Πετσόπουλου, Ευαγγέλου, Παπανικολάου, Αγγελή και Στράγγα.
Ο διάλογος Μεταξά – κομμουνιστών στις φυλακές Συγγρού
Ο Γιάννης Κορδάτος, που θεωρείται από τους κορυφαίους μαρξιστές ιστορικούς, ήταν το πρόσωπο που κλήθηκε να μεσολαβήσει ώστε να έρθουν σε επαφή οι δύο πλευρές.
Ο διευθυντής της Αθηναϊκής, Όμηρος Ευελπίδης τον επισκέφθηκε στη φυλακή και του μετέφερε την πρόταση του Μεταξά, που προσέφερε στους Κομμουνιστές και δύο υπουργεία.
Ο Κορδάτος αρνήθηκε επικαλούμενος ιδεολογικές αρχές, αλλά δεσμεύθηκε να κοινοποιήσει την πρόταση και στους υπόλοιπους ώστε να συναποφασίσουν.
Επέμειναν όλοι στην άρνηση, με εξαίρεση τον συνδικαλιστή Ευάγγελο Ευαγγέλου, ο οποίος πρότεινε να ακούσουν πρώτα τους όρους του Μεταξά.
Ο μετέπειτα δικτάτορας δεν δίστασε να επισκεφθεί ο ίδιος τις φυλακές και να προτείνει στους έγκλειστους κομμουνιστές την πρόταση σχηματισμού κυβέρνησης.
Στην «Ιστορία της νεώτερης Ελλάδας», ο Γ. Κορδάτος αφηγείται τον διάλογο που είχε με τον Μεταξά:
Μεταξάς: «Σκεφθήτε καλά τας ώρας που διέρχεται η Ελλάς και μη λησμονήτε ότι υπάρχουν ιστορικαί στιγμαί που αν δεν αντιληφθή κανείς την σημασία των διαπράττει λάθη ανεπανόρθωτα.
Βλέπω ότι είσθε νέος. Σας περιτριγυρίζει η τύχη. Αρπάξτε την και μην την αφήσετε να φύγη».
Κορδάτος: «Στρατηγέ μου ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου εκάματε. Continue reading «Προσπάθεια δημιουργίας Κυβέρνησης Ι. Μεταξά – Κομμουνιστών : Κανείς δεν γνωρίζει τι θα συνέβαινε αν η συγκεκριμένη συνεργασία είχε ευδοκιμήσει.»
