Θεωρῶ βέβαιο ὅτι το ἄρθρο αὐτό θά ξενίσει νεώτερους ἀπό ἐμένα ἀνθρώπους ἀλλά καί συνομηλίκους μου πού δέν ἔχουν γεννηθεῖ σέ χωριό καί ἴσως ἀρκετοί θεωρήσουν ὑπερβολικές τίς ἀναφορές της παιδικῆς ἡλικίας μου … εἶναι ὅμως ἀληθινές .
Ἐκ προοιμίου νά ἀναφέρω ὅτι τα παιδιά της ἐποχῆς μου πού ζούσαμε σέ χωριά σέ σχέση μέ τα παιδιά των ἀστικῶν κέντρων ὑστερούσαμε σέ εὐκαιρίες ,τί νά θυμηθῶ το ὅτι δέν πῆγα νηπιαγωγεῖο καί ὅπου το ἔλεγα δέν μέ πίστευαν ,τί νά θυμηθῶ τίς διάσπαρτες αἴθουσες- ἀποθῆκες κατά μῆκος της ὁδοῦ του Γυμνασίου-Λυκείου Βλαχιώτη ; παρά ταῦτα ὅμως αἰσθάνομαι εὐτυχής πού μεγάλωσα σέ χωριό ,στο χωριό μου τόσο γιά ὅσα παρακάτω ἐκτίθενται ὅσο καί γιά πολλά ἄλλα .
Στέκομαι στή μέση του Λακωνικοῦ Κόλπου κοντά στήν ἐκβολή του Εὐρῶτα κοιτάζοντας νότια ,στο βάθος ἀχνοφαίνονται τα Κύθηρα καί πιό ἀριστερά ἡ Ἐλαφόνησος ,ἀριστερά εἶναι ἡ Ἐλιά ,δεξιά το Γύθειο .
Τοῦτο δῶ πού ‘ναι μπροστά μου καί διεγείρει ὅλες τίς αἰσθήσεις μου ἀλλά καί τίς ἀναμνήσεις μου ,πεῖτε μου πῶς μπορῶ νά το πάρω μαζί μου στήν Ρόδο ;
Ἁπλώνω τα χέρια μου νά τ’ἀγκαλιάσω … μά δέν χωράει ,ἴσως ἐπειδή δέν εἶναι δικό μου ,ἀνήκει καί σέ ἄλλους .
Μένω ἀκίνητος μέ την ἀγκαλιά ἀνοιχτή ,κλείνω τα μάτια καί νιώθω την ἀγκαλιά μου νά μεγαλώνει τα χέρια μου νά μακραίνουν ,το ἀριστερό νά εἶναι ὁ Πάρνωνας πού ἔχει στά νύχια του τον Καβομαλιά καί το δεξί ὁ Ταΰγετος μέ την Μάνη καί τ’ἀκρωτήρι Ταίναρο ,την πύλη του Ἅδη ,το νοτιώτερο σημεῖο της ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης .
Τώρα μέ τίς σκέψεις μου καί μέ κλειστά τα μάτια σ’ἀγκάλιασα πάλι Λακωνικέ Κόλπε ,δέν μπορεῖς νά μου φύγεις ,θά σέ πάρω καί φέτος μαζί μου .
Κι ἐκεῖ πού εἶμαι βυθισμένος στίς σκέψεις μικρά παιδάκια ἀγοράκια καί κοριτσάκια μέ μαγιό ἤ ξεβράκωτα πλατσουρίζουν στο κυμοθάλασσο καί οἱ φωνές τους ἀντί νά μέ συνεφέρουν μέ σπρώχνουν βαθύτερα στόν χρόνο πίσω ….κάπου στο 1960.
Το τοπίο του Χωριοῦ μου διαφορετικό ἀπό το σημερινό ὑφιστάμενο ὅπως καί ἡ οἰκονομική κατάσταση ὅλων των χωριανῶν .
Τα σιτάρια ,τα βαμβάκια καί τα ρύζια ἦταν τα κυρίως παραγόμενα προϊόντα της ἀγροτικῆς μας περιοχῆς ἀλλά καί ἡ παραλία μας οὐδεμία σχέση μέ την σημερινή -ὑφισταμένη κατάσταση… κι κάπου ἐκεῖ την δεκαετία πού κι ἐγώ ἤμουν παιδί στήν παραλία του χωριοῦ μας … παραθερίζαμε .
Στό τσαρδί πού μας ἔφτιαχνε ὁ πατέρας …. Μεζονέτα κανονική ἀλλά mini ( διαστάσεων ἄν δέ ἐκτιμῶ λάθος 4χ4 ἤ το μέγιστο 5χ5 ) Μέ καδρόνια ἔφτιαχνε τον σκελετό καί την μικρή σκάλα πού ὁδηγοῦσε στόν πάνω ὄροφο καί μέ καλάμια καί ψαθιά πού τα ἔδενε μέ βοῦρλα καί σύρματα ἔκλεινε την Μεζονέτα.
Στόν πάνω ὄροφο ὑπῆρχε μόνο ἡ κρεβατοκάμαρα πού κοιμόμαστε στρωματσάδα μαζί μέ τον ἀδελφό μου καί την Μητέρα μου τα μεσημέρια καί μαζί καί ὁ Πατέρας μου το βράδυ ὅταν ἐπέστρεφε ἀπό τα χωράφια.
Στό ἰσόγειο ὑπῆρχαν ὅλες οἱ διευκολύνσεις … δάπεδο ἡ ἄμμος της θάλασσας , ἡ βίκα μισοχωμένη στήν ἄμμο την βρέχαμε συνεχῶς μέ το θαλασσινό νερό για νά διατηρεῖ δροσερό το ἐντός αὐτῆς πόσιμο νερό … ἀλλά καί τα φροῦτα συνήθως καρπούζι ἤ πεπόνι στο δίχτυ νά το βρέχει το κύμα γιά νά εἶναι δροσερά… ὁ φωτισμός μέ λάμπα πετρελαίου στο ἰσόγειο κι ὅταν ἀνεβαίναμε στήν … κρεβατοκάμαρα μέ φανάρι ( μέ φιτίλι καί λάδι ) κρεμασμένο ἀπό την ὀροφή μή τυχόν καί το ἀναποδογυρίσει κάποιος κατά λάθος στόν ὕπνο του .
Ἡ παρασκευή του φαγητοῦ γινόταν μέ γκαζιέρα πετρελαίου , ὑπόλοιπα χρειώδη της κουζίνας ,κατσαρόλες ,τηγάνια πιάτα κλπ ἄλλα σέ πρόχειρα ράφια ,ἄλλα κρεμαστά κι ἄλλα σέ ἕνα πρόχειρο τραπέζι .
Ἐξωτερικά του τσαρδιοῦ ὑπῆρχε ….ἡ τουαλέτα … δηλαδή μόνο ὁ νιπτήρας μέ καθρέφτη πού ἔγραφε μέ γραφή καλλιγραφική την λέξη καλημέρα … καί ὅσον ἀφορᾶ τα ὑπόλοιπα της τουαλέτας ἦταν λίγο βορειότερα … ἐν ὑπαίθρῳ …ἐκεῖ πού ὑπῆρχαν πολλά σαμάχια καί ροδοδάφνες .
Σάν παιδιά παίζαμε κάναμε μπάνιο πρωί ,μεσημέρι καί ἀπόγευμα ὅταν δέν παίζαμε στούς στου ἀμμολόφους … καί τα παιχνίδια μας ξιφομαχίες μέ ξύλα , αὐτοσχέδια τόξα μέ βέλη ἀπό τσιμποκάλαμα ( εὐτυχῶς πού δέν εἴχαμε κάποιο σοβαρό ἀτύχημα ) ἤ ψαρεύαμε μέ πεταχτάρι .
Οἱ μεγάλοι ὅμως μας εἶχαν ἀναθέσει καί εὐθύνες … ὅταν κάποιος συγγενής μας ἔκανε λασπόλουτρα στόν Παλιοπότα (ἰαματικά τα νερά του τότε ) καί οἱ γιατροί του εἶχαν συστήσει καί ἀμμόλουτρα … ἐμεῖς οἱ μικροί ἔπρεπε νά ἔχουμε ἑτοιμάσει την γούβα πού ἀμέσως μετά το λασπόλουτρο θά ἔμπαινε ὁ συγγενής μας … γιά νά τον σκεπάσουμε – παραχώσουμε μέ ἄμμο .
Ἐπανέρχομαι στό τώρα καί ἀπομακρύνομαι ἀπό το σημεῖο πού στέκομαι ,κινοῦμαι δυτικά πρός την ἐκβολή του Εὐρῶτα ,πρός τα ἐκεῖ δέν ὑπάρχουν οἱ σύγχρονες ἐγκαταστάσεις οὔτε φθάνει ἡ μουσική ἀπό το beach bar ,πηγαίνω νά μαζέψω ἀχηβάδες γιά την συζύγό μου, γυρίζω καί κοιτάζω πίσω ὅπως προχωράω ,το πόδι μου βουλιάζει στο κυμοθάλασσο ,ὅμως κάθε πατημασιά μου το ἑπόμενο κυματάκι ἔρχεται καί την σβήνει , σάν νά μή πέρασα ποτέ ἀπό ἐκεῖ … μου λέει το τώρα … ὅμως ἐγώ αἰσθάνομαι εὐτυχής πού μεγάλωσα σέ χωριό ,πού γύριζα στά χωράφια μικρός μέ τους γονεῖς μου ,πού ἔκανα μπάνιο στόν Εὐρῶτα ,πού ἤπια νερό ἀπό αὐτόν , πού παραθέριζα στήν παραλία του χωριοῦ την ἀργότερα ὀνομασθεῖσα Κυανή Ἀκτή Ἕλους… πού ἔκανα μπάνιο ἐκεῖ … ἐδῶ πού εἶμαι τώρα .
Ἡ μέρα σήμερα (04 Σεπ. 2019) στην παραλία ἦταν καταπληκτική ,ἡ θάλασσα … λάδι ,ἔφθασα 09:30 καί μέ κρύα καρδιά ἀναχώρησα την 15:00 , ἡ ἡμέρα ἀναχώρησης πλησιάζει καί θέλω νά ρουφήξω ὅσο περισσότερο μπορῶ .
Τοῦτο δῶ ….πῶς θά το πάρω μαζί μου ;
του 
